On the invitation of the Torre-Pujales Foundation and the Museum of Contemporary Art, I recieved a Residence Bursary to work at the studio in Corme Porto (Galicia) in april 2013. Corme lies on the Costa da Morte between La Coruña and Cape Finisterre and is well known for its beautifull landscapes, heavy storms and special seafood, the percebes. I made photos and paintings, included in the collection of the Museum of Contemporary Art.

Opening: zaterdag 23 juni om 15.00 uur door Michael van Hoogenhuyze, kunsthistoricus en oud-lector Denkprocessen in de kunst (KABK)

De Leidse dichter Pink Meltzer draagt een gedicht voor over water
Zang: Klara Uleman, mezzosopraan
Cello: Judith van Swaay

Water fascineert mij. De bijzondere weerspiegelingen die een wereld laten zien die bestaat en tegelijkertijd ook niet. Via de reflectie in water kijk je anders naar de werkelijkheid. Vormen vloeien in elkaar over, kleuren worden gebonden, het blauw van de lucht lijkt nóg blauwer. De strakke lijnen van de stad worden organisch. Lichaamsvormen die onder water zitten vertekenen, vervormen, lijken op te lossen bijna en worden één met het water.

Pulchri Studio, Lange Voorhout 15, 2514 EA Den Haag

In de nacht van 21 op 22 juni 2011 zal Leiden weer worden omgetoverd tot het grootste openluchthotel van de wereld. Gasten hebben de mogelijkheid om de nacht in de open lucht door te brengen op diverse plekken in de stad, o.a. bij De Lakenhal en in de Hortus. Het project wordt georganiseerd door Geert van der Velden van Fields of Wonder. In 2010 maakte Marlies van Boekel een kamer, waarin Jugendstilmotieven werden verwerkt, omdat in de tuin aan de Oude Singel 14d de enige gave Jugenstilserre staat van Leiden. (zie foto) Deze kamer wordt in de nacht van 18 op 19 juni opgesteld in Utrecht.
Dit jaar maakt zij een García Lorca kamer, gebaseerd op teksten van de Spaanse dichter omdat het dit jaar 75 jaar gelden is dat Lorca is omgebracht. Bovendien staat de hele maand juni in Leiden in het teken van Spanje.

Meer informatie via: OpenluchtHotel.

Petitfour
We hadden een kleine witte kater, die heel dom was en een allemansvriend. Zodra er iemand binnenkwam, wie dan ook, ging hij op zijn rug liggen om geaaid te worden. Vogels vangen kon hij niet (gelukkig!) en zelfstandig binnenkomen door het bovenraam helaas ook niet. De andere katten wel. Hij heette Joep.
Op een saaie zondagmiddag hadden we een oudere alleenstaande tante op bezoek. We wilden een goede en nette indruk op haar maken en trakteerden haar op thee en petitfours, omdat we dachten dat dit deftig was.
Het gesprek kabbelde voort over allerlei onbelangwekkende onderwerpen, ze genoot van haar thee, zat in onze beste leunstoel en had het petitfourtje elegant in haar rechterhand, de elleboog steunend op de leuning zodat haar arm enigszins uitstak.
Plotseling zagen we dat Joep van achter haar stoel een aanloop nam, vanaf zijn achterpoten omhoog sprong, zich in zijn volle lengte uitrekte, zoals een tennisser vlak voordat hij met kracht de bal serveert, en met een goedgemikte tik van een van zijn voorpoten het petitfourtje uit tantes hand sloeg, gauw omrende en met gebakje en al uit het zicht verdween.
We hebben de hele middag alleen nog maar de slappe lach gehad als we terugdachten aan deze geslaagde poezenaktie en het verbouwereerde gezicht van tante. Ze is nooit meer teruggeweest.